ISPITIVANJE CO2 REŽIMA NEKIH STANIŠTA NA IGMANU I BJELAŠNICI

Abstract

Kako je relativni sadržaj ugljendioksida u atmosferi uslovljen prvenstveno procesima njegove proizvodnje i potrošnje, to je prirodno da je taj sadržaj podložan velikom dnevnom, sezonskom i godišnjem variranju. To su, između ostalog, pokazala i Lundegardova merenja, u kojim je srednja varijacija prosečne vrednosti atmosferskog sadržaja ugljendioksida iznosila od ±9,4 do ±21,0%. Za objašnjenje ovako jakog kolebanja Lundegard navodi da je celokupni sadržaj ugljendioksida u atmosferi od 2100 biliona kg samo 35 puta veći od njegove potrošnje u procesu hlorofilne asimilacije (60 biliona kg). Već iz ove činjenice postaje jasna nužnost jakog variranja relativnog sadržaja ugljendioksida. Procese proizvodnje sačinjavaju: gorenje drveta i ugljena, disanje životinja i biljaka, oslobađanje ugljendioksida iz izvora i pri vulkanskim erupcijama i iznad svega »disanje« zemljišta, izazvano ponajviše aktivnošću edafona. Kako su mesta proizvodnje i potrošnje ugljendioksida neravnomerno raspoređena na Zemlji, a odgovarajući se procesi, osim toga, vrše periodično, onda je razumljivo da uz nedovoljno mešanje vazduha moraju nastati kolebanja sadržaja ugljendioksida u atmosferi.